Commis­sie­bij­drage Discri­mi­natie op de woning­markt en verhuur­ders­ver­gunning

Dank u voorzitter. Allereerst ontgaat hopelijk niemand de ironie dat een onderzoek over discriminatie op de Utrechtse woningmarkt geen significante resultaten oplevert omdat er niet genoeg woningen beschikbaar zijn ten tijde van het onderzoek om dit te testen. Een illustratie van de schaarste op de woningmarkt, die laat zien hoe kwetsbaar men als huurder eigenlijk is. Vaak is men allang blij überhaupt een woning te hebben gevonden tijdens deze woningcrisis, laat staan dat men gaat klagen. De kans op een slechte verhouding met de verhuurder neemt toe, en die angst vergroot de drempel. De bewijslast aan de kant van de verhuurder leggen middels een verhuurdersvergunning kan hier een oplossing voor zijn.  

We zien dat het aantal meldingen in het tweede jaar na het ingaan van de wet goed verhuurderschap van 40 naar 120 klachten gestegen is. Veel van deze klachten hebben te maken met dreiging en intimidatie, en lang niet alle klachten leiden tot gevolgen voor de verhuurder. In een woningmarkt met zoveel schaarste, en waar vaak gevraagd wordt om huurdersverklaringen, neemt de druk op de huurder om de verstandhouding te bewaren nog verder toe. Huurders zijn bang om procedures te starten, of in veel gevallen, af te ronden. We zien dat ook terug in de jaarrapportages van het Huurteam en onderzoeken over intimidatie uitgevoerd door de gemeente zelf. (Intimidatie en bedreiging door huurders, 2021) 
In dit onderzoek geeft een kwart van de gevallen huurders aan dat vervolgstappen positief hebben uitgepakt. Maar in 60% van de huurders is na vervolgstappen de situatie gelijk gebleven of zelfs verslechterd.  

De huidige maatregelen zijn niet voldoende, zo blijkt ook uit de jaarrapportages, maar ook gesprekken met het huurteam, die zelf aangaven het te druk te hebben om alles te kunnen doen voor alle gemeentes waar ze werkzaam voor zijn. Dit is ook te zien in de terugloop van het aantal gestarte procedures: 869 in 2022 versus 481 in 2023.  

Deelt de wethouder ons ongemak dat vervolgstappen maar voor een zo klein aantal van huurders met problemen iets kan betekenen? Welke mogelijkheden ziet de wethouder zelf om dit percentage zo snel mogelijk te verhogen? 

In de discriminatie monitor zien we ook dat makelaars zich bewust zijn van het feit dat discriminatie verboden is, maar geven tijdens de mystery calls aan dat het aan de verhuurder is. Ofwel; en dat is pijnlijk en boosmakend om te constateren ze zijn zich bewust van de regels, maar niet bang voor de consequenties van het overtreden hiervan, en kwetsbare gemarginaliseerde groepen zijn hier de dupe van. Partij voor de Dieren kan dit niet accepteren.  
 
Deelt de wethouder dat alle betrokkenen alles op alles moeten zetten discriminatie tegen te gaan en dat deze arrogante houding ten opzichte van discriminatie moet stoppen? Wat kan het college hierin betekenen? 

Zie de volledige bijdrage, inclusief interrupties en de beantwoording van het college hier.